Etappe 6

Frank Vandenbroucke

‘God es van ons p’rochie en riedt met de fiets.’ Woorden uit het mooiste nummer dat ooit over de koers, over een renner is geschreven. Zanger Wannes Cappelle van de band Het Zesde Metaal schreef de hommage ‘Ploegsteert’ voor zijn streekgenoot Frank Vandenbroucke. De carrière van VDB had het profiel van een moordende Alpenetappe, met scherpe pieken en diepe dalen, maar helaas niet met een aankomst bergop. Behalve aan de plekken waar hij successen vierde – onder andere de eindstreep van Gent-Wevelgem – passeert de route aan zijn graf in het dorpje Ploegsteert.

Foto: collectie van de auteur

Zowel in het begin als in het einde van dit hoofdstuk komt het Lam Gods uitgebreid ter sprake: het wereldberoemde altaarstuk van de gebroeders Van Eyck. Het is mogelijk online in te zoomen op alle details van het verfijnde polyptiek, klik op de foto om naar de site te gaan. Maar er gaat natuurlijk niets boven het sprankelende origineel, te zien in de Sint-Baafskathedraal.

Ooit een fiere abdij, een kleine stad op zich, is de Sint-Baafsabdij nu een ruïne in een park net buiten het centrum van Gent. Karel V gaf opdracht de abdij te verwoesten om de opstandige Gentenaren een lesje te leren. Waarschijnlijk zonder het te beseffen vernielde hij daarmee de wieg van de stad waar hij zelf ter wereld was gekomen.

Wie nooit de Zesdaagse in het Gentse Kuipke heeft meebeleefd, mist een essentieel onderdeel van de Belgische wielerbeleving. Verplicht nummer. Renners die genummerd en gekleurd als ballen op een pooltafel over de baan schieten, een menigte toeschouwers die zich gaandeweg de avond meer en meer verliest in het spektakel, maar bovenal topsport van hoog niveau.

Onder supervisie van René Magritte zelf bracht een groep schilders het grootste werk van de kunstenaar aan op de wanden van een ronde zaal in het Grans Casino van Knokke. Het betoverde rijk, luidt de titel. Het is alleen te bezichtigen tijdens speciale rondleidingen, of tijdens een bijeenkomst of evenement in de Magritte-zaal.

In 2019 wandelde Flip door Oostende met schrijver Koen Peeters, bladerend door diens recent verschenen boek ‘Kamer in Oostende.’ Hij schreef over de ontmoeting en de stad voor dagblad Trouw.

Halverwege de kapel bij de verwoeste toren van Stuivekenskerke en Diksmuide, passeert de route een loopgravencomplex uit de Eerste Wereldoorlog. In deze ‘Dodengang’ lagen de Belgische militairen op luttele meters van de Duitse frontlijn en lieten honderden van hen het leven.

Wie iets wil beginnen te begrijpen van de complexe verhoudingen tussen Vlaanderen en Wallonië, van de taalkwestie en alles wat daarbij meekomt, mag het Museum aan de IJzer niet overslaan. Dat geldt voor Nederlanders, maar ook voor de Belgen zelf. En dan nog. Zelfs toen de tentoonstelling voor mij van deskundige commentaar was voorzien door curator Peter Verplancke, vroeg ik me na afloop af waar ik nu precies naar keek toen ik de gezwollen symboliek van de IJzertoren zag.

Nergens zijn zoveel Belgische biertjes bijeengebracht als in de hal van het Hopmuseum in Poperinge. Meer dan tweeduizend verschillende flesjes staan er. In het pakhuis werd vroeger de hop gewogen, Poperinge was het centrum van de hopteelt. Voor wie alles wil weten over Belgische biertjes – en er ook een paar wil proeven.

Hoe kan landschap zo mooi, zo wreed zijn? Deze idyllische vijver is niet meer en niet minder dan een vol water gelopen bomkrater. Een enorme explosie vaagde hier een Duitse stelling weg, met heuveltop en al. Ook Britse soldaten die te vroeg de bestorming hadden ingezet raakten bedolven onder de ontploffende aarde.

Elke avond om acht uur klinkt aan de Menenpoort in Ieper the last post. Het is een eerbetoon aan de vele duizenden soldaten die sneuvelden tijdens de Groote Oorlog – in de poort staan de namen van alleen 54.896 vermisten. Ieper lag tussen 1914 en 1918 in het brandpunt van de strijd, het aan flarden geschoten stadshart is in al zijn middeleeuwse glorie herrezen.