De laatste etappe van mijn Ronde van België was Luik-Bastenaken-Luik. De aankomst lag aan de Rue Paradis in Luik, bij het station Guillemins. Op zaterdag 1 juli, even na half vier in de middag legde ik daar de laatste meters af van een tocht die me door heel België voerde.
De laatste etappe was de Koninginnerit, met onder andere de Col de Haussire – de zwaarste klim van België – en de Côte de la Redoute, met het keerpunt in Bastogne, het monument voor Eddy Merckx op de Stockeu en een flink aantal onverharde stroken in de Ardennen.
In het uiterste noordoosten van België liggen de Hautes Fagnes, voor de Duitstalige bewoners van de streek Das Hohe Venn. De uitgestrekte hoogvlakte dankt zijn naam aan het hoogveen, dat een beschermde status heeft. Er fietsen is een wonderlijke, bijna magische ervaring omdat er nauwelijks mensen zijn. Vogels des te meer, behalve mezen, merels en duiven komen ook de fitis en het korhoen er voor, en roofvogels als de rode wouw. De vergezichten zijn er fenomenaal.
Midden in de Hautes Fagnes passeerde ik het ‘dak’ van mijn Ronde van België. Het Signal de Botrange is niet alleen het hoogste punt van mijn tocht, maar ook van heel België. 694 meter hoog, om precies te zijn. Om toch aan de 700 meter te geraken, werd een heuveltje aangelegd met een betonnen trap die na precies zes meter eindigt op een klein plateau.
Wie de Vaalserberg vanuit België beklimt, komt boven op de Côte des Trois Frontières. Vanuit Duitsland voeren alleen wandelpaden naar boven. Bij het Drielandenpunt komen niet alleen drie grenzen samen, maar ook drie talen. In de lokale dialecten gaan Frans, Duits en Nederlands een wonderlijke mengvorm aan.
–
De klim vanuit Vaals gaat over de Viergrenzenweg. Van 1816 tot 1919 lag ten zuiden van het Drielandenpunt nog een vierde landje, Neutraal Moresnet. Het noordelijkste puntje van de grens raakte aan het punt waar de andere grenzen samenkwamen. Oorzaak van de ongebruikelijke situatie was de aanwezigheid van zink in de bodem bij het dorpje Kelmis. Nederland, Pruisen en later ook België konden het niet eens worden over de rechten op exploitatie. In de omgeving bloeit het zeldzame zinkviooltje.
Kelmis hoort tot de Deutschsprachige Gemeinschaft, het Duitstalige deel van België. Na de Eerste Wereldoorlog werden de huidige Oostkantons aan België toegewezen, als genoegdoening voor geleden oorlogsschade. Zodoende is het Duits, naast het Nederlands en het Frans, de derde rijkstaal van België.
Aan de gevel van een winkelpand in de Luikse Rue du Pont hangt een plaquette. Het is een eerbetoon aan Léon Houa, die hier werd geboren. Houa won in 1892, 1893 en 1894 de eerste drie edities van Luik-Bastenaken-Luik – al moet daarbij worden aangetekend dat eigenlijk Spa de start- en aankomstplaats was. De lange historie leverde de klassieker de koosnaam La Doyenne op: de Oude Dame.
De route van Luik via Bastenaken naar Luik zal het sluitstuk vormen van mijn Ronde van België, bij wijze van voorproefje ging ik alvast even sfeer proeven tijdens de wedstrijd.
–
Aan de start van de mannenwedstrijd stond een renner met een bijzondere kijk op de koers. Guillaume Martin (op de foto helemaal rechts) is behalve beroepswielrenner ook afgestudeerd filosoof. Hij schreef enkele boeken waarin hij zijn sport en zijn collega’s vanuit een filosofisch oogpunt observeert. Ondertussen kan hij ook een aardig stukje fietsen. Als junior wist hij Luik-Bastenaken-Luik al eens te winnen. Dit jaar kwam hij als zesde over de streep, ruim achter de ongenaakbare winnaar Remco Evenepoel. Bij de vrouwen was Demi Vollering de sterkste.
